De busreis van Saigon naar Phnom Penh (Cambodja) verloopt buitengewoon soepel. Aan het passeren van grensovergangen per bus hebben we van Midden- en Zuid Amerika niet de beste herinneringen (corruptie, oplichting en zoveel mogelijk onduidelijkheid creëren). En ook in Azië blijken er allemaal trucs uitgehaald te worden om mensen extra te laten betalen voor het visum, allerlei onnodige grenspostzegels of extra laat op de eindbestemming te laten aankomen zodat de toeristen uiteindelijk gedropt kunnen worden in de hotels waar men de beste provisie voor vangt. Vooral bij de wat kleinere overgangen tussen Thailand en Cambodja blijkt dit regelmatig voor te komen (daar waarschuwt dé Reisbijbel/Lonely Planet tenminste voor). Maar goed ... bij ons liep alles dus soepel. Onze 'gids' (de bijrijder van de bus) heeft alles voor ons geregeld bij de grens, we moesten alleen nog even zelf onze bagage bij de grens van Vietnam 'uitchecken' en op de foto voor ons Laos visum via de webcam.

Na de grens wordt de bus op de pont gezet en varen we de roestbruine Mekong-rivier over (een van de belangrijkere rivieren van Azie, bijna 5.000 km lang en loopt dwars door China, Myanmar, Laos, Thailand en Cambodja en eindigt in het zuiden van Vietnam). Hier zien we eigenlijk direct de verschillen met Vietnam zichtbaar worden, veel bedelende kindjes met vieze kleren en op blote voetjes en gehandicapte mensen verzamelen zich rondom de bus. Ook de huisjes langs de weg doen armoediger aan, das effe een overgang. Als we de bus in Phnom Penh uitstappen regent het en worden we bestormt door tuktuk-drivers. Dit is iets waar we niet aan kunnen wennen en we proberen dan ook altijd om zo snel mogelijk onze tas te pakken te krijgen en bij de drukte weg te komen. Zodat we even rustig kunnen bekijken waar we ons bevinden, waar we naartoe willen en trekken dan alsnog een minder opdringerig typje van z'n tuktuk.

We zitten in een erg leuk hotelletje net iets buiten het centrum (en tegenover het Tuol Sleng Museum, daarover later meer) alleen zijn ze ons vergeten te vertellen dat er 's ochtends stipt om 7 uur begonnen wordt met bouwwerkzaamheden bij de buren. Maar goed ... dan hebben we tenminste nog wat aan onze dag en vertrekken we met frisse moed naar het Tuol Sleng-museum. Dit is een voormalige school die is gebruikt als gevangenis tijdens het Pol Pot Regime (Rode Kmer), waar duizenden mensen zijn mishandeld (gemarteld) voordat ze uiteindelijk even buiten Phnom Penh zijn vermoord in de Killingfields. In 1975 kwam het leger onder leiding van Pol Pot aan de macht met als doel om het land om te toveren tot een perfecte socialistische arbeidersstaat. Hij heeft de kalender afgeschaft en begint opnieuw in het jaar 0, iedereen moest op het platteland gaan werken en alle hoogopgeleide, kunstzinnige en religieuze mensen (dokters, advocaten, leraren, monniken, kunstenaars, brildragers, etc.) en hun families worden vermoord. Scholen en ziekenhuizen worden gesloten of gebruikt als gevangenis. In totaal zijn tussen 1975 en 1979 1.7 miljoen mensen vermoord en erna nog ruim 600.000 omgekomen van de honger. In het museum kun je de kleine cellen van 1 bij 2 meter bekijken, er is een expositie van de martelwerktuigen, er draait een film met verhalen van overlevenden, vele foto's, skeletten, oude kleding, etc. Super indrukwekkend en dat op je nuchtere maag.

De rest van de dag besluiten we het maar even rustig aan te doen, we lopen wat door de stad, bezoeken het Royal Palace met prachtige gouden tierelantijnen en vele boeddha's en slenteren wat langs de Mekong-boulevard.

Omdat we zo onder de indruk waren van wat er zich allemaal tijdens het Pol Pot regime heeft afgespeeld zijn we de volgende dag op ons gehuurde brommertje toch nog maar even richting de Killingfields gereden even buiten Phnom Penh. Hier zijn ongeveer 17.000 gevangenen vermoord en begraven. Een deel hiervan is opgegraven en de gevonden schedels liggen nu in een enorme tempel/monument. Pittige kost om Cambodja mee te beginnen maar we hebben wel gelijk een goed beeld wat zich hier, nog niet eens zo heel lang geleden, heeft afgespeeld.

Onze reis gaat richting Battambang in het noord-westen van Cambodja. We weten vooraf nog niet helemaal wat we daar kunnen verwachten maar alleen de bootreis richting Siem Reap moet al fantastisch zijn. Het blijkt een leuk dorpje te zijn langs de Sanker Rivier. Als we een beetje langs de markt en door het centrum lopen worden we aangesproken door Narath die vraagt of we het niet leuk vinden om wat Cambodjaanse kinderen te helpen met hun Engels door wat gesprekken met ze te voeren op zijn Engelse schooltje (en uiteindelijk te sponsoren). Aangezien het Peruaanse goede doel (dat we sinds onze Midden- en Zuid Amerika-reis in 2003 steunen) inmiddels behoorlijk goed draait, waren we al een tijdje opzoek naar een nieuw goed doel. Dus we besloten samen achterop zijn brommer te springen en met hem mee te gaan naar het dorpje 7 km buiten Battambang. Narath is 4 jaar geleden begonnen met het geven van Engelse les aan 30 studenten uit z'n dorp, enkelen hiervan heeft hij opgeleid als docent en op het moment komen er iedere middag bijna 350 kinderen (15 klassen) een uurtje les volgen. Hij mag hiervoor gebruik maken van de dorpsschool na de reguliere schooltijd. We nemen een kijkje bij de jongste kindjes, die gaan staan en roepen gedrilled in koor 'Welcome in Cambodja' als we binnenkomen...schattig. Daarna komen we in een klasje met 13 en 14 jarigen waar we onszelf voorstellen en in een kringetje allemaal vragen mogen stellen (en beantwoorden) terwijl Narath de benen heeft genomen. Daarna helpen we ze nog met de uitspraak van een paar specifieke woorden en leert Imm ze het woord 'kikker' (altijd handig om te weten). Uiteindelijk is Narath weer bovenwater en laat hij ons zijn plan voor 2009 zien, erg ambitieus, en vraagt ons om een donatie terwijl hij laat zien wat andere toeristen al betaald hebben. Wij zijn nog een beetje huiverig omdat we niet zoveel nut zien in een eenmalige bijdrage en graag wat meer structurele hulp willen bieden, maar ook omdat er erg veel 'zakkenvullers' in het wereldje van weeshuizen en goede doelen blijken te zijn. En in ons hotel hangt de flyer van het schooltje van Narath waarop 'SCAM' staat geschreven, waarmee ze bedoelen dat het geld niet wordt besteedt aan de bedoelde middelen. Het was een mooie ervaring en we geven hem in ieder geval een berg met pennen mee voor de kindjes en wij gaan eerst maar wat meer onderzoek verrichten voordat we hier zomaar instappen.

De volgende dag gaan we achterop de brommer met 2 gidsen langs kleine dorpjes rondom Battambang, we bezoeken een rijstvellen- (waarvan ze loempia's maken) en rijstwijn-fabriekje, we zien hoe men stickyrice met kokos en bonen maakt in bamboestokken (eten ze hier als ontbijt, super lekker) en vispasta (die ze een jaar lang in een ton laten liggen, jek). Onderweg stoppen we nog even bij een boom die vol zit met 'fruitvleermuizen' en we maken een ritje met de beroemde Bamboetrein. Dit is een creatieve oplossing die de locals hebben gevonden voor het spoor dat er ligt maar waar maar 2 keer per week een trein over rijdt. Ze gebruiken de wielen van ouwe tanks, leggen daarop een groot bamboevlot, hangen daar een motor aan en vervoeren alles wat los en vast zit (ook de brommers gaan gewoon mee). De rails wordt door verschillende mensen gebruikt en bij tegenliggers wordt er onderhandeld wie er het zwaarst beladen is en diegene helpt de ander om de trein 'even' van de rails te halen. Erg grappig maar inmiddels ook een behoorlijke toeristenattractie geworden.

De volgende ochtend staan we vroeg op om wat vers brood, fruit en drinken te halen voor de boottocht naar Siem Reap die om 7 uur vertrekt en er tussen de 6 en 10 uur over kan doen. In, op en aan het water is er al veel leven; (blote) kindjes zijn aan het spelen en zwaaien, mannen aan het vissen en vrouwen (zich) aan het wassen. Ze leven super primitief langs en op het water, erg mooi gezicht al die boten, huizen, koeien en bedrijvigheid, we hadden continu het idee dat we naar een film zaten te kijken. Uiteindelijk duurt de reis 8 uur en zijn we de houten bankjes en het geronkt van de motor ook best een beetje zat, wat bij Imm resulteert in een behoorlijk nukkige bui. Bij aankomst staan er minstens 20 tuktukkers te wachten (terwijl er maar voor een stuk of 10 een ritje in zit) dus dat betekent trekken en sleuren geblazen om mensen in je tuktuk te krijgen want als je eenmaal klanten hebt dan kun je meteen afspraken maken om de komende dagen Ankor Wat (hét Tempel complex van Cambodja) te bezoeken en das natuurlijk bizniz. Gelukkig worden wij opgewacht door een eigen tuktukker van het hotel en natuurlijk laten wij ons door hem ook direct voor een Ankor Wat-tripje voor de volgende dag ronselen.

Dus worden we de volgende ochtend netjes om 8 uur opgepikt door Kou met z'n Tuktuk waar we in 7 uur tijd 5 verschillende tempels bezoeken waaronder natuurlijk de beroemde Ankor Wat tempel. Maar ook de indrukwekkende Ankor Thom- en de Ta Prohm tempels, waar allemaal bomen over- en doorheen groeien.

Onderweg komen we nog 2 kleine boefjes tegen die bij één van de tempels aan het spelen zijn en die we op de foto proberen te krijgen. Als beloning geven we ze lychees en een pen, ze proberen nog iets te roepen over een dollar maar dat is onverstaanbaar aangezien ze de lychees naar binnen aan het slurpen zijn.

De Ankor-tempels zijn het nationale symbool en de trots van Cambodja en is een complex van bijna 80 verschillende tempels.zie voor meer info:http://nl.wikipedia.org/wiki/Angkor_(werelderfgoed)

In Siem Reap zelf is ook voldoende te beleven, het is een klein maar gezellig dorpje. Je kunt hier dus ook rustig een week doorbrengen. In Barstreet zitten allerlei leuke cafeetjes en restaurantjes waar het dagelijks happy hour is van opening tot sluitingstijd en een biertje $ 0,50 kost (feest...!), de serveersters hebben een hele vlotte babbel en zodra ze horen dat we uit NL komen weten ze onze koningin, PWA en Balkenende uit haar mouw te schudden (we hebben ook eens gezegd dat we uit China kwamen maar daar trapten ze niet in). Verder zijn er leuke winkeltjes, een speciale Nightmarkt waar van alles te beleven is en waar we een fishmassage (waar visjes de dode cellen van je voeten gaan knabbelen, hilarisch) hebben genomen, zijn er tal van lekkere bakkerijtjes, cafeetjes en restaurantjes waar Imm de BBQ van struisvogel, slang en krokodil probeert.

Er is nog veel te zien en te doen in Cambodja maar wij gaan weer op doorreis richting Laos.

Liefs,

Imm & Barb

PS: De afgelopen week zaten we dusin Laos waar het internet dramatisch was, daardoor liepenwe een beetje achter met de verhalen en de foto's, maar we zijn alweer bijna bij. Inmiddels zitten we lekker aan het strand van Hua Hin in Thailand onze laatste dagen door te brengen en zullen niet heel veel meer doen dan een beetje zwemmen, zonnen, een massage hier en een lekker visje daar .... enz enz ...