Na ruim 6 mooie weken Indonesië met als afsluiting onze snorkelavonturen op Bunaken Island wordt het tijd voor Vietnam, waar Dave en Ilse op ons wachten. Met het bootje worden we weer netjes in Menado afgezet waar de mini bus, dat ons naar de luchthaven zal brengen, al op ons staat te wachten. Als het tijd is om te boarden is er nog geen vliegtuig te bekennen, deze landt even later alsnog en uiteindelijk stappen we 20 minuten later alsnog op onze vlucht naar Kuala Lumpur. Aangezien we hier om 12 uur 's nachts aankomen en de volgende ochtend alweer richting Hanoi vertrekken hebben we een hotelletje geboekt bij de luchthaven. Het Tunehotel is onderdeel van Air Asia, de Easyjet van Azië, en verhuurt hotelkamertjes op basis van ditzelfde principe. Je betaald voor de basics (kamer van 3x3 met goed bed en prima douche) en al het overige kun je extra bijboeken zoals airco (absoluut nodig), handdoeken (per stuk) en sjampoo, wifi, föhn, ontbijt ... Te hilarisch voor woorden maar prima om een (kort) nachtje door te brengen.

De vlucht naar Hanoi verloopt goed en net toen we tegen elkaar hadden gezegd dat alles zo lekker soepel loopt, begint de ellende. We dachten wel even een visumpje bij de douane op te kunnen pikken (Imm had het nog gechecked op interet bij JanB en Fleur, toch??), maar toen bleek dat we dus nog helemaal geen visum hadden en dus ook geen 'invitation' brak de paniek bij het personeel van het visumloketje uit. Minstens 10 man moest onze paspoorten bekijken, naar ons wijzen, over ons smoezen, vragen waar we vandaan kwamen, waar we naartoe gingen, met wie we gevlogen hadden, of we bagage hadden etc. De vraag of we niet gewoon een visum konden krijgen aangezien we toch netjes 2 pasfoto's mee hadden genomen en zij daar nou eenmaal bij een visumbureautje werkzaam waren, bleek niemand te kunnen beantwoorden (Zullen we echt de eerste sukkels zijn die dit overkomt? Hebben we ons niet voorbereidt ofzo?). Uiteindelijk kwam er een mannetje op ons afgelopen met een iets te grote smile op zijn gezicht en hij kon ons voor $140 aan een visum helpen. We halen opgelucht adem en vonden dat best een schappelijke prijs (als je het doet zoals het hoort had het $100 gekost). Maar we hadden te vroeg gejuigd ... want het werd al snel duidelijk dat dit de prijs pèr persoon was waardoor het ons uiteindelijk 3x zoveel zou kosten. Je weet dat je enorm genaaid wordt en je kunt geen kant op, want terug naar Maleisïe was ook niet echt een optie. Uiteindelijk hebben we maar met veel tegenzin betaald, hadden we binnen 10 minuten ons visum (het stelt namelijk geen moer voor) en konden we langs de opper- chagrijnige douaniers het land binnen. 'Goodmorning Vietnam!!!!....Bastards..'

Gelukkig was inmiddels het vliegtuig van Dave en Ilse vanuit Hué al geland en stond zelfs onze chauffeur al te wachten om ons naar Hanoi City te brengen. Hier gaan we eerst maar eens een lekker koud biertje drinken bij het Hoan Kien-meer om te bekomen van de schrik en natuurlijk alle reisavonturen te bespreken. We maken een mooie planning en boeken dezelfde dag nog 2 tourtjes voor de rest van de week. En de volgende ochtend om 8 uur staan gids 'Tiger' en chauffeur 'Haí' klaar in een Ford Everest voor ons 4 daagse tripje richting de bergen van Sapa.

En dat hebben we geweten ..... We rijden over de 'snelweg' (....) richting het binnenland en maken onderweg een lunchstop, wat mooie fotostops, we maken 'Happy Tree'-stops (voor het vochtig houden van de bomen

) en we lopen over de markt waar de vis nog rond zwemt in bakken maar waar ook varkenssnuiten en hondekoppen (!!!) op de kraampjes uitgestald liggen. Totdat we in een dorpje 2 vrouwen rijst zien planten, ze maken grapjes dat we ze moeten komen helpen en Ilse en ik kijken elkaar even aan, rollen onze broekspijpen op en stappen de modder in voor een spoedcursus rijstplanten. Dikke pret natuurlijk want we staan daar een beetje onhandig te wezen en de rest van de bevolking is natuurlijk afgeleid door zoveel gegiechel van die blanke toeristen. Ilse heeft de smaak te pakken en die krijgen we uiteindelijk met veel moeite weer mee.

Als we daarna onze wandeling voortzetten en in het dorpje belanden worden we door de locals (White Thai) uitgenodigd voor een kopje groene thee en nog iets te onrijpe mango. Wij bieden ze sigaretten aan en maken ze blij door met ze op de foto te gaan en het resultaat te laten zien. Als we weer verder gaan zien we dat er verderop een Poolwedstijdje gaande is. Het halve dorp staat om een mega-oude pooltafel heen, waterpas is anders maar ze hebben er natuurlijk wel een kromme keu en een krijtje bij. Gids Tiger legt een uitdaging voor, 2 van ons spelen tegen 2 van de locals, diegene die verliest koopt een biertje voor de winnaar. Aangezien de beste poolers van het dorp al stonden te popelen, hebben wij onze geheime mascottes Dave en Ilse ingezet. Tot op de laatste seconde was het spannend maar uiteindelijk hebben we de tegenstanders toch (met heel veel plezier) moeten trakteren op een lokaal gebrouwen biertje.

's avonds nemen Tiger en Haí ons mee naar een klein restaurantje waar we allerlei Vietnameze hapjes voorgeschoteld krijgen; garnalen, vis, waterspinazie met karbouw, gekke worstjes, kikkerbilletjes, tahoe, sprinkhanen (jawel, lekker knapperig), bamboe ... en alles wordt uit kleine kommetjes gegeten met chopsticks en natuurlijk met homemade rijstwijn erbij.

We slapen uiteindelijk in een Guesthouse in Nghra Lö op een matras dat leek op een blok beton (maar daar is de rijstwijn dan weer goed voor).

Ook de volgende ochtend om 7 uur weet onze gids ons weer te verassen, want ook nu gaan we naar een authentieke Vietnamees restaurantje voor een heerlijk lokaal ontbijt ....Rijstpannekoekjes met champignons, soja en bbq varkenssaté op je nuchtere maag, mjammie

Onderweg naar Sapa beginnen de rijstvelden te veranderen in rijstterrassen en de uitzichten worden met de minuut mooier en mooier en de temperatuur begint een beetje af te nemen (Indonesië was lekker warm maar Hanoi is nog vééél warmer).

Onderweg verteld Tiger honderduit over de verschillende lokale bevolkingsgroepen die hier wonen. Een groot voordeel voor ons is dat hij zelf uit de omgeving komt en hier dus erg veel over weet. Zeker voor iemand van 28. Daarnaast weet hij net even beter waar we via kleine achterafweggetjes op plekken kunnen komen de voor de gemiddelde toerist onbekend blijven. Hij wijst ons onderweg op allerlei opvallende zaken, zoals een mooi waterrad, verschillende plantjes, watervallen en mooie uitkijkpunten.

In een dorpje waar de Black Thai wonen delen we pennen, zeepjes en lychees uit. Raar verhaal is dat de verschillende mensen óf zichzelf wel wassen maar hun kleren niet, of juist hun kleren wel soppen maar dan geen aandacht aan lichaamsverzorging schenken. Tiger heeft verschillende keren moeten uitleggen dat zeep is om mee te wassen....en niet om te eten....

In Sapa maken we de volgende dag een prachtige wandeling door de bergen. Bij vertrek uit het hotel worden we opgewacht door minstens 20 Black Mong-vrouwen die direct een sprintje trekken om mee ons mee te kunnen lopen, in koor dezelfde vragen op ons afvuren, in de hoop dat we strakjes iets van ze willen kopen. Alhoewel het best gezellig is met zoveel vrouwen om je heen, loopt het toch een beetje ongemakkelijk aangezien ze het liefst voor je voeten lopen. Gelukkig druipen ze stuk voor stuk af zodra ze door hebben dat we niet heel erg geïnteresseerd zijn in hun spulletjes en blijven er uiteindelijk 2 'Die-hards' over die meelopen tot aan het plekje waar we gaan lunchen.

De tocht liep langs rijstterrassen, door dorpjes, over riviertjes en overal fladderde vlindertjes rond. Na een uur of 5 wacht onze trouwe Haí ons op met een koud biertje en brengt bij ons weer netjes terug naar het dorp.

De terugweg naar Hanoi is pittig. Onderweg stoppen we nog bij een marktje waar de Flower H'mong zich met alle liefde liet fotograferen .

Tiger slaat een voorraad bananen, lychees, smakeloze appeltjes en gekke knollen waar een heel weeshuis een week van kan eten. En we worden getrakteerd op een vers glaasje suikerrietsap (lekker..!!) voordat we weer moe maar voldaan bij ons hotel worden afgezet.

Sinds we in Vietnam (wat overigens alweel ruim een week geleden is) zijn aangekomen zijn we precies op de helft van onze trip. Vanaf nu wordt het dus alweer aftellen...en gaat de tijd in ene nog sneller...