Da Lat is een koel stadje in de bergen van Zuid Vietnam. Koel voor Nederlandse begrippen want voor Vietnamezen is Dalat als een roadtrip naar de Noordpool. Mensen lopen hier met mutsen op en handschoenen aan. En daar lopen wij dan tussen in onze korte broek en op slippers. Rare lui...

We zijn in Da Lat aangekomen via Nha Trangh. Daar hebben we alleen maar een nachtje geslapen (en briljante Red Snapper en noodles met zeebeesten gegeten...) omdat de bus niet in een keer doorreed. Handig is anders maar soms loop je tegen dat soort zaken aan. En we hebben nog steeds geen zin in busritten van 18 uur...zolang zou een directe bus er namelijk over doen.

Zoals we hier inmiddels gewend zijn doen de bussen er in 100% van de gevallen langer over dan vooraf is beloofd en is de bus altijd een stuk brakker dan je zou willen. De bus van Nha Trangh naar Da Lat viel in dit rijtje nog mee omdat er genoeg ruimte was voor Imm's benen. Maar verder was het gewoon een ouwe rammelbus.

Handig in Vietnam is dat je open bus-tickets kunt kopen. Wij kochten dus een ritje Nha Trangh-Saigon (via Da Lat) en dan hoef je alleen een dag van tevoren even aan te geven hoe laat je met de bus mee wilt. Bovendien scheelt het weer een paar Ammeloeties.

De bus kwam echter wel een uur te laat en we moeten een behoorlijk stuk omhoog. Daarbij gaat de Airco uit (voor extra motorpowerrrr) waardoor het ín de bus lekker warm wordt. Das wel eens wat anders dan de Airco op ijspegel waardoor je regelmatig met je jas aan in de bus zit ...

Bij aankomst in Da Lat hebben we meteen een stuk of 5 Easyriders in ons nek. Dit zijn stoere brommerrijders die heel erg graag willen dat je achterop springt zodat ze de omgeving kunnen laten zien. Je kunt zelfs 4 of 5 dagen met ze op pad zodat je in een keer door kunt rijden naar Saigon. Dit waren we in eerste instantie wel van plan maar gezien de weken bij ons inmiddels beginnen te tellen hadden we bedacht lekker te gaan bussen naar de hoofdstad (daarover straks meer).

En eigenlijk komen die Easyriders ons na een minuut of 5 al best de keel uit. We hebben nog geen hotel en willen eigenlijk even een bakkie koffie en dan rustig een hotelletje regelen. Maar je kunt werkelijk je kont niet keren of er staat zo'n gozert klaar om met je mee te gaan om te kijken waar 'we' morgen met hem naartoe gaan. Op zich prima gasten maar net iets te opdringerig.

Uiteindelijk vinden we zowel koffie met een taartje als een prettig hotel en hadden we bedacht dat ik zelf wel voor Easyrider kan spelen en huren we voor de volgende dag een weer eens een brommert...

In de avond lopen we een minuscuul wokrestaurantje in voor een happie. Ze hebben welgeteld één maaltijd op het menu staan, dus de ober vraagt niet eens wát we willen eten maar hoeveel. Binnen 5 minuten krijgen we een stomend bord met noodles en beef...in elk geval zat er beef in...maar ook nog zeker 3 andere ondefinieerbare soorten vlees waarvan we van 2 zeker weten dat het orgaanvlees was...Niet echt ons pakkie an en om ons heen spreekt plotseling niemand meer engels...! HANDIG...!!

We pikken wel lekker de groentes der tussenuit want die smaken voortreffelijk...

Ook de Bapao die we later tegenkomen heeft zo'n vreemde inhoud dat we deze niet durven op te eten...vreemdkleurige, ongare smurrie is misschien de beste omschrijving.

Volgende ochtend halen we nipt het ontbijt (was tot 9 uur...) maar staat wel onze brommer al klaar. We tuffen in 10 minuutjes naar een oud stationnetje ('s morgens in de vroegte...) waar een oud dieselboemeltje klaar staat om binnen 1 minuut te vertrekken...hadden we effe massel...

Na een half uurtje boemelen door het Vietnamese Westland (kassen met tomaten...bloemen...bloemkolen... aardbeien en wortels) komen we in Tra Mat Village aan. In eerste instantie hebben we geen idee wat we er moeten zoeken maar wanneer we de overige passagiers (met gids) volgen komen we bij de Trúc Lam Pagode met een toren ernaast. En toen viel onze mond wel even open. Zowel de pagode als de toren waren van boven tot onder voorzien van gemozaïekte afbeeldingen, vergelijkbaar met de stadspoorten in Hué. Maar dan zoveel groter en indrukwekkender dat we er echt even stil van werden. De toren bestaat uit 5 verdiepingen met op elke verdieping een Boeddhabeeld, elke keer in een andere pose.

Op de weg terug naar de trein slaan we nog even een flessie verse passievruchtenliemenade in voor thuis...waardoor we nog even een sprintje moesten trekken om de trein niet te missen.

Volgende stop is een echte Doppelmayer kabelbaan. Waarom zou je die niet hebben in Vietnam, al mis je wel meteen je snowboard. Onderaan de baan staat wederom een klooster in een mooi ontworpen tuin. De monniken lopen rond in oranje gewaden en zijn erg vriendelijk. Hier doen we ook even de lunch (varkenssaté...noodles en lemonjuice... kosten welgeteld €2... soms lach je je echt rot...).

Om even in de Alpen te blijven rijden we tussen 2 fikse regenbuien door naar de Datanla watervallen. Hier hebben we voor de lol een echte rodelbaan aangelegd. Op die manier hoef je namelijk niet naar beneden te lopen en dat scheelt weer een boel traptreden. Resultaat is wel dat we behoorlijk nat zijn maar hilarisch was het zeker (filmpje)...

In totaal zijn er 7 watervallen maar omdat het erg nat is laten we ons weer lekker omhoog rodelen...

We tuffen terug naar Da Lat en lopen nog even het Crazy House binnen. Een Vietnamees met een vreemde smaak is hier een soort absurdistisch sprookjeshuis aan het ontwerpen waar je ook kunt blijven slapen. Het ziet er echt bizar uit ondanks dat het nog niet helemaal af is. Na het treintje, de kabel- en de rodelbaan hebben we een beetje het idee dat we de hele dag al in de Efteling lopen maar in elk geval hebben we een heerlijke dag.

's Avonds denken we aan de overkant van het hotel snel een hapje te gaan eten als daar plotseling Phu voor ons neus staat. Hij werkt in het café waar we naar onderweg waren en waar we eerder ook koffie hebben gedronken. Blijkbaar vond hij ons zo leuk dat hij ons spontaan verrast met een stuk chocoladetaart, en ons uitnodigt om koffie met hem te drinken (wat uiteraard bier wordt) in zijn favoriete studentencafé. Hier gaan we natuurlijk graag op in omdat we zo weer wat van het Vietnamese leven kunnen meepikken. Phu is 20 en studeert toerisme. Na het bier weet hij nog een piepklein restaurantje (ter grote en met het uiterlijk van een garagebox) waar we loempiaatjes gewikkeld in rijstbladeren met sla, appel, wortel in pindasaus dopen. (FILMPJE) LEKKER..!!! We zijn zelf overigens ook een attractie want de andere gasten vinden het erg leuk dat wij daar komen eten. Bij buren halen we nog 3 biertjes. In totaal betalen we voor 2 porties loempiaas (20 stuks) iets minder dan €1...!!!! Als dank voor onze aanwezigheid krijgen we van de eigenaresse ook nog een mooie flyer van haar eetgarage... Onderweg naar het hotel wisselen we met Phu nog wat Vietnamese en Nederlandse zinnetjes uit...

En dan is daar de volgende dag de busrit naar Saigon (Ho Chi Minh City). De geschatte tijd bedraagt ongeveer 7 uur. We vertrekken slechts een half uur te laat maar na een uurtje rijden moeten we stoppen bij de Profile Tirecenter om een band te wisselen (1 uur).

Weer een uur later lopen we in een haarspeldbocht in de file. De chauffeur zet gelijk de motor uit en zet het op een slapen. Er blijkt aan landslide te zijn geweest en het idee is dat het wel even kan gaan duren voordat de weg weer vrijgemaakt is (anderhalf uur). In totaal hebben we 11 uur gedaan over een ritje van pak em beet 300km. Ditmaal in een erg krappe ouwe bus...

In Saigon aangekomen willen we alleen maar even een bakkie noodles en dan slapen. Pal om de hoek bij ons hotel lijkt een leuk restaurant te zitten waar ze uiteraard weer van alles hebben (varkensmaag of varkenstong en dat soort dingen meer).

Als we eenmaal zitten blijken de serveersters bijna allemaal minirokjes en korte topjes aan te hebben. En er zitten ook nagenoeg alleen maar mannen te eten en op de drankkaart staat alleen maar bier. Raar...

De volgende ochtend ontbijten we op ons enorme dakterras en struinen daarna door Saigon. We kopen nog wat vliegtickets, drinken koffie bij de Highlands Coffee (lokale Starbucks) en halen sushi voor de lunch...

Aan het eind van dag schuiven we nog even bij de kapper aan zodat ik mijn Haagse mat kan laten bijwerken en mag Barb een haarmasker om haar krullen te verwennen. De kapper (een echte hairdesigner) hier heeft echter geen idee wat hij met echte krullen aanmoet en het had weinig gescheeld of hij had ze er volledig uitgeföhnd.

Dag 2 in Saigon brengt ons naar het War Remnants Museum. Hier vind je zeer schokkende (maar niet al te objectieve) beelden van de Vietnam-oorlog. Je wordt door de hoeveelheid footoos echt snoeihard op de feiten gedrukt over hoeveel mensen er vermoord zijn en over de misdaden van het Amerikaanse legger en het gebruik van chemische middelen. Over wat de Noord-Vietnamezen uitspookten blijft het angstvallig stil. Je loopt in elk geval met een heel vervelend/misselijk gevoel in je buik weer naar buiten.

De rest van de dag lopen we nog wat door de stad, langs de Notre Dame en het Reunification Paleis, laten ons masseren in het blindeninstituut (erg leuke ervaring), laten ons wat afzetten op de markt en boeken bustickets naar Cambodja...want dat is waar de reis ons gaat brengen...

PS. Hier nog even een laat toegevoegd filmpje van de Waterpuppets in Hanoi...lag nog ergens in het archief...