Goed...we hebben dus een hotel in Yogya (eigenlijk Yogyakarta maar wij reizigers mogen inmiddels Yogya zeggen...of Jokja...of Jogya of elke andere schrijfwijze) en besluiten om de eerste dag maar een beetje rustig aan te doen en de stad te verkennen. Na het ontbijt en de koffie laten we ons in een Becak door de stad tuffen.

Onze gids Joe praat honderduit over alle Belanda's die hij al is tegengekomen. Ondertussen rijden we langs het paleis van de Sultan, langs het postkantoor (wat hier Pos Kantor heet) in de richting van de hoofdstraat, Jl Malioboro. Hier lopen we over de markt waar ze bij vrijwel alle stalletjes t-shirts met becaks of met plaatjes van een 'Omaphits' verkopen. Het heeft twee dagen geduurd maar uiteindelijk zijn we erachter gekomen dat ze hiermee de nederlandse 'opoefietsen' bedoelen. En daar hebben ze er hier meer dan genoeg van. Al worden ze tegenwoordig in China gemaakt.

Aan het eind van de middag boeken we bij Belgisch restaurant ViaVia een fietstocht met deze Omaphits door de omgeving van Yogya. ViaVia kennen we nog van 5 jaar geleden omdat ze ook filialen hebben in Honduras en Nicaragua. Ze leiden locale mensen op om een restaurant of hostel te runnen en dat gaat ze bijzonder goed af. Service is top en het eten bijzonder lekker.

Om 8 uur stipt (okok...10 over 8) staan we klaar en moeten we alleen nog even om onze twee koreaanse medereizigers wachten. We zoeken de beste fietsen uit en willen lekker op pad gaan...dachten we. Fietsen in Korea lijkt toch net iets anders dan in Indonesië en een van de twee meisjes heeft bijzonder veel moeite met opstappen. In Korea moet je eerst óp fiets zitten voordat je weg kunt (of durft). Ook de aanwijzingen van Barb zetten geen zoden aan de dijk en er moet een kleinere fiets aan te pas komen voordat we van start kunnen.

Na een minuut of 10 verlaten we de drukke wegen van Yogya en fietsen we door de rijstvelden van het Indonesische Overleek. We bezoeken een kroepoekfabriekje, een soort crèche voor koeien en geiten (waar de koeien overigens 2 maal per week gewassen worden..!!), we helpen bij het rijstoogsten, en bekijken rijstpel- en maalmachines. Na de brunch (met kué lapis) maken we nog bakstenen en helpen bij het maken van tempeh.

Overal waar we langsfietsen worden we bijzonder vrolijk en vriendelijk gegroet en ontvangen. Al met al een perfecte manier om iets van het leven van deze mensen van dichtbij te bekijken.

In de middag melden we ons nog snel aan voor een bezoek aan de Borobudur, een van de 7 wereldwonderen en de grootste Boeddhistische tempel ter wereld. In het minibusje dat ons ophaalt komen we twee andere reisblanda's tegen die 6 maanden op pad zijn. Aangezien zij al in Vietnam en omstreken geweest zijn onderwerpen we ze aan een kruisverhoor. Na een uurtje komen we bij de Borobudur aan en das even schrikken. Voor de ingang is een reusachtige Gouwzeemarkt aan de gang waar je de meest uiteenlopende souvenirs kunt krijgen.

Bij de ingang regelen we met z'n 4-en een gids die ons de tempel zal laten zien. De Borobudur bestaat uit 123m² steen, is 9 lagen hoog, overeenkomend met de Boeddhistische kijk op de kosmos. (voor meer info zie http://nl.wikipedia.org/wiki/Borobudur)

Laag voor laag klauteren we omhoog waarbij de gids verhalen verteld bij de relief tekeningen die in de stenen staan. De bovenste 3 terassen bestaan uit grote klokken waarin beelden van mediterende Buhda's zitten. Een daarvan is de Lucky Buhda die door iedereen aangeraakt moet worden. Schijnt voor niet Boeddhisten toch niets te doen.

Anderhalf uur en veel footoos later zijn we weer bij de uitgang en vervolgen we ons kruisverhoor en de terugweg naar ViaVia. Daar staat al snel de Saté ayam en Soyor Lodeh klaar met een flessie Bintang. Het is tenslotte weekend..

Handig aan Yogya is dat er nóg een tempelcomplex in de buurt is. Dus op dag 3 boeken we 2 gidsen (Arditya en Hans) met brommertjes die ons naar Prambanan brengen. We rijden nu niet over de snelweg (wat hier met de brommer is toegestaan) maar over kleine achterafweggetjes. Na een stief uurtje brommeren komen we bij Prambanan aan waar een soortgelijke markt op ons staat te wachten. Het is echt een wereld van verschil met vergelijkbare tempels die we in Midden- en Zuid-Amerika (Tikal en Machu Picchu) hebben bezocht. De marktverkopers laten je echter wel met rust en das best prettig.

Prambanan is het grootste Hindoe-Javaanse complex van Indonesië. In tegenstelling tot de Borobudur zijn hier dus meerdere tempels die bezocht kunnen worden. De drie hoofdtempels zijn gewijd aan de goden Shiva, Brahma en Vishna

(info: http://nl.wikipedia.org/wiki/Prambanan).

Omdat er geen gidsen meer voorhanden zijn mag onze brommergids Ardit met ons mee (voor nop) om een en ander te vertellen. De eerste tempel is meteen de grootste, en....de drukste....overal lopen mensen en vooral schoolkinderen. Omdat het zondag is blijkt het extra druk te zijn. Binnen 10 minuten staan er zeker 15 kids om ons heen die onze handtekening willen...!!!!! Het is echt te bizar voor woorden. Arditya legt later uit dat de mensen hier erg tegen ons opkijken omdat we lang en wit zijn, en dat ze niet zo vaak witte mensen tegenkomen. Al eerder wilden mensen wel met ons op de foto maar het uitdelen van handtekening is toch best vreemd en zelfs een beetje ongemakkelijk.

Na 10 minuutjes vluchten we naar de verderop gelegen tempels waar....helemaal niemand blijkt te zijn...!!! Drie tempels (waarvan 1 behoorlijk groot) helemaal voor jezelf...Heerlijk...

Onze indrukken van de Prambanan tempels zijn een beetje gemengd. Door de aardbeving in mei 2006 zijn de tempels zwaar beschadigd en de het resultaat hiervan is merkbaar te zien. Veel stenen liggen scheef of zijn gebarsten. Daarnaast weten archeologen van duizenden stenen niet op welke plek ze horen en zijn de tempels dus gewoon niet compleet of met de verkeerde stenen gebouwd. Veel stenen zijn ook vervangen door rechte blokken waardoor de tekeningen zijn verdwenen. Het lijkt onbegonnen werk om de renovaties ooit klaar te krijgen.

Terug in de ViaVia drinken we een sapje met onze gidsen. Hier blijkt Ardit een behoorlijke Jazz liefhebber te zijn. Laten wij nou net de complete Blue Note Trip CD collectie op onze laptop bij ons hebben. Ik laat hem wat muziek luisteren en zeker bij het horen van de Hongaarse DJ Yonderboi is hij helemaal overstag. Hij vraagt of we in de avond nog tijd hebben en of hij PLIEEEEEES wat muziek mag copiëren. Das natuurlijk geen probleem. De rest van de middag werken we Sampai-Jumpa bij met wat filmpjes en footoos en sinds die avond zijn we in het bezit van behoorlijk goedluisterende Indonesische Jazz (Malique & D'essentials...).