Nachtbussen zijn soms onhandig. Het scheelt natuurlijk wel een overnachting en je spaart er een reisdag mee uit. Maar toch...er kleven eigenlijk meer nadelen aan waardoor wij er niet zulke fans van zijn.

De nachtbus vanuit Lovina vertrekt om 6 uur 's avonds. Wij moeten echter al om 12 uur uit onze hotelkamer en plannen de rest van de middag aan het zwembad. Gelukkig gaat het heel hard regenen en dus spenderen we de middag lezend en op internet in de lobby van het hotel.

Om half 7 worden we opgepikt door de bus (luxe; veel beenruimte, slaapdekentje en kussen) en besluiten we op de laptop maar lekker een filmpje (Slumdog Millionair) te gaan kijken. Na ruim twee uur rijden worden we gedropt bij een kantoortje aan de kant van de weg. Het is onduidelijk hoe lang we hier op de bus uit Denpasar moeten wachten en we durven het ook niet te vragen aan de mevrouw die in het kantoor zit omdat de Indonesische 'As the World Turns' voor haar veel te spannend is. In de tussentijd settelen we ons in de busstoeltjes voor de deur en kijken we de film verder onder het genot van een zakkie sjips en een flessie prikliemenade.

Na 45 minuten verschijnt ineens de volgende bus en zitten we binnen een half uur op de ferry die ons naar Java brengt (jippie!). De bus schommelt hevig heen en weer op de boot en we beginnen ons lichtelijk ongemakkelijk te voelen. Onze mede-passagiers schenken er echter geen aandacht aan dus blijkbaar hoeven wij ons ook geen zorgen te maken.

Aan de overkant gaat de race beginnen en drukt onze nieuwe chauffeur het gaspedaal in tot op de bodem. Dit resulteert in een bijzonder onrustige tocht waarin we alle kanten op stuiteren. Autos, brommers en andere voertuigen worden zowel links als rechts ingehaald, kuilen en stoepranden volledig genegeerd en tegenliggers toeteren hard omdat we op hun weghelft rijden. Om half 2 's nachts stopt de bus abrupt en krijgen we een dinerbon in ons handen gedrukt voor een maaltijd (incl. in de prijs) waar we op dat tijdstip natuurlijk niet echt op zitten te wachten (geef ons portie nasi met kip maar aan Fikkie).

Uiteindelijk belanden we om half 4 in Malang en laten we ons door een taxi bij het hotel droppen. Het hotel heeft echter onze reservering vergeten vast te leggen en heeft nu geen plek voor ons. Niet echt leuk op dit tijdstip. Gelukkig zitten er aan hetzelfde plein nog 2 andere hotels en kunnen we kort hierna alsnog gaan tukken in een oude nederlandse villa.

Na een paar uurtjes slaap, banjeren we door Malang op zoek naar ontbijt (want we waren te laat wakker voor het ontbijt in het hotel). We lopen over de pasar Senggol, de vogelmarkt, waar ze ook slangen, eekhoorns, vleermuizen, konijnen, honden, apen (zeg maar alle dieren) verkopen. Uiteindelijk komen we terecht bij Toko Oen. Een van de laatste overgebleven toko's van voor de Indonesische onafhankelijkheid. De kaart is hier deels in het Nederlands en ze verkopen veel herkenbare etenswaar. Cakejes, ontbijtkoek, kroketten, uitsmijters zijn allemaal aanwezig. Op de bar staan potten met speculaasjes, Jan Hagel en Indische zaken als spekkoek, zuurzak, rempeyek en risolles. LEKKER...

Hier boeken we ook een tourtje naar Mount Bromo. Een vulkaan waar we de zonsopkomst gaan bekijken. Gezien onze voorgaande ervaringen met vulkanen in Guatemala zijn we wel een klein beetje sceptisch en laten we ons goed voorlichten over het programma.

Om half 2 's nachts (!!) staat onze chauffeur Harry (echt...) met muts en dik jack op de stoep om ons naar de Bromovulkaan te rijden, een ritje van ruim 2,5 uur. Hij spreekt 3 letters Engels en die paar woorden Indonesisch van ons is niet voldoende om hele gesprekken te voeren, met handen en voeten komen we een heel eind en we hebben dikke pret. Als we daar om kwart over 4 op de Penanjakan berg (2770 m) aankomen wil Harry ons naar het uitkijkpunt brengen, maar aangezien het redelijk koud is (wij dachten aan alleen een extra vestje wel genoeg te hebben) en de zon nog bijna een uur op zich laat wachten, blijven we nog even in de minibus zitten tot de zon opkomt (Harry helemaal consufius). Het is een typische toeristische trekpleister want met ons wachten tientallen andere toeristen op de zon. Locals lopen in het rond om batterijen te verkopen voor als je camera het per ongeluk begeeft. Ook verhuren ze sjaals, mutsen en jassen omdat het stiekem best koud is. We staan aan de rand van een enorme oude vulkaanrand waarín Mount Bromo ligt, samen met nog een grotere vulkaan. Het uitzicht is fenomenaal...het vroege opstaan was absoluut de moeite waard. In de verte piept de zon over de rand van de bergen, een erg mooi schouwspel.

Na 3 kwartier sluiten we hier af met ontbijt en koffie van Harry. Een stel andere Nederlanders warmt zich aan een kolenpot en kijkt jaloers naar onze bruine broodjes met ei en kaas (en wij naar hun warme kolenpot

We rijden verder richting Bromo over bizarre, smalle en enorm steile haarspeldbochtjes tot we beneden aan zandvlakte aankomen. Vanaf hier is het nog 5 minuutjes tot aan de voet van de Bromo. Daar hebben we de keuze uit 30 minuutjes pittig omhoog lopen of luxe op de rug van een paard de afstand afleggen. Uiteraard zijn wij inmiddels echte vulkaanexperts en lopen we omhoog. Het laatste stuk zijn ze hier wel zo vriendelijk geweest om een trap aan te leggen wat het allemaal een stuk eenvoudiger maakt.

Bovenaan sta je dus op de rand van de krater waar de lucht van rotte eieren erg sterk is en de rook uit de vulkaan om je heen danst. We lopen een meter of 200 om de krater heen om in elk geval uit de rook te staan.

De terugtocht verloopt soepel en om een uur of 11 zijn we weer terug in Malang.

Dan iets anders... Veel mensen in Nederland (vrienden, collega's of bekenden) vragen vaak hoe wij tijdens het reizen alles regelen. Hoe komen we aan een slaapplaats en hoe reizen we van C naar D en daarna weer verder. Wel, eigenlijk regelen we heel weinig op voorhand. Tijdens onze tocht hechten we veel waarde aan onze flexibiliteit. Is het ergens leuk dan blijven we langer maar is er weinig te beleven of vinden we de slaapplek niet enorm fris en de bedden niet zo comfy dan checken we uit en gaan we weer op pad. Klein nadeel is dat we best veel tijd kwijt zijn met het zoeken en regelen van dit soort administratieve bezigheden. De Lonely Planet (LP) gebruiken we hierbij als hulpmiddel. Voor de niet-kenners, dit is een reisgids die bij de betere boekhandel voor élk land ter wereld is te verkrijgen, met daarin voor bijna alle steden de bezienswaardigheden, en met korte beschrijvingen van enkele hotels en restaurants. Verder staat erin hoe je ergens komt en ook hoe je er ook weer wegkomt. Bij aankomst in Indonesië hebben we een sim-kaart gekocht die we gebruiken om goedkoop te kunnen bellen en sms'en.

Misschien kan ik dit beter uitleggen aan de hand van een voorbeeld.

We zitten in Malang en hebben bedacht dat we van daaruit naar Yokyakarta gaan. Daar kunnen we namelijk zowel de tempels van Prambanan als de Borobudur bekijken en het schijnt ook een leuke stad te zijn. De LP geeft aan bij hotel 'Ministry of Coffee': This brand-new boutique establishment not only has some of the most delectable coffee and cakes (nu zijn we alert) around, but also has the area's best-kept rooms. You'll find them roomy, stylish and heavy on the comfort factor. Kosten 226.000 Rp wat dus bijna $23 is.

Ze hebben echter geen plek meer dus bellen we optie nummer 2, Delta Homestay: This excellent place has comfy rooms in very good condition, a peaceful ambience and a central pool (!!). It's one of the places in town you may have problems getting into if you haven't booked ahead. Kosten volgens de LP: 100.000 Rp ($10) per nacht dus het zal inmiddels wel iets meer zijn. Ze hebben echter ook hier slechts plek voor 1 nacht maar das al beter dan niets.

De trein vanuit Malang vertrekt om namelijk half 5 in de middag en komt 's avonds om half 12 aan. Handig...maar het kan altijd erger en we hebben in elk geval een plek om te snurken. In Malang kwamen we tenslotte om half 4 's nachts aan ... sommige dingen verzin je niet.

Het resultaat van de beschrijving in de LP blijkt nu maar ten dele te kloppen. De eerste indruk van het hotel is prima, er is een mooie tuin met een zwembad. Toch zijn we een klein beetje verbaasd over het formaat van de kamer. Deze meet ongeveer 3x3 en heeft een piepklein badkamertje van hoogstens 1m², waar de douche voor de handigheid maar boven de wc hangt. De bedjes blijken wel comfy te zijn dus daar is niets over gelogen en het is in elk geval schoon. We krijgen dus waar voor ons geld want eigenlijk mogen we niet zeuren voor uiteindelijk €11 per nacht (150.000 Rp).

Vaak genoeg treffen we kamers aan die op het eerste gezicht schoon lijken maar naderhand blijken te beschikken over 'geurige' kussens, lakens en handdoekjes. In die gevallen hebben we altijd onze eigen kussenslopen en lakenzakjes (soort slaapzak maar dan heel dun, en dus licht en niet zo warm; te koop bij bv Bever Sport of Carl Denig, moet ik dan ook alles uitleggen...??) bij ons.

Dat is een beetje hoe het werkt...en dan is het nu tijd voor koffie....de Ministry of Coffee doet daar niet moeilijk over en het is om de hoek...