Muziek variërend van een Engelstalige Edith Piaf, de engelse versie van 'Ritme van de regen' van Rob de Nijs (origineel volgens mij van de Everly Brothers), 'Love hurts' van Nazareth en 'Du bist alles' van Andreas Martin (Ritsie...jij had je zeker vermaakt...!!). En dat dan vijf keer achter elkaar. Das ongeveer de strekking van de rit met een minibus van Medan naar Lake Toba. En wanneer er dan eindelijk een ander cassettebandje opgaat en we verrast worden door een sort of Celine Dion is dat zelfs voor ons net iets teveel van het goede. Terwijl ik toch al haar LP's heb....

Wij zitten achterin opgevouwen tussen de bagage en de 4 Frambozen voorin zijn in eerste instantie ook niet in hun hum omdat wij alle extra ruimte innemen envervolgens niet omdat Edith Piaf wordt aangerand. Later blijken ze erg vriendelijk en hebben ze behoorlijk veel reistips voor ons en delen we koekjes en snoepjes met elkaar.

Lake Toba is een perfecte plek om een beetje rond te hangen. In het meer ligt Samosir, een eiland van ruim 600 vierkante kilometer. En daaraan vast ligt Tuk Tuk Island, what's in a name. En daar wonen we op dit moment.

Voor de mensen die het ontstaan van Lake Toba willen achterhalen is hier een link. Het heeft namelijk bijzonder veel met jullie bestaan te maken

Een beetje rondhangen wil zoveel zeggen als dat we de eerste dag een rondje over Tuk Tuk hebben gelopen. Das normaal gesproken in een uurtje goed te doen maar nu werden we elke 100 meter aangesproken door groepjes high-school leerlingen die op een dagtocht waren met het doel toeristen aan te spreken om zo hun Engels te oefenen. 1 of twee keer is dat best leuk maar na 4 of 5 keer worden we er een beetje melig van. Wel leuk is dat Barb er waarschijnlijk een nieuwe penvriendin aan heeft overgehouden. Ira woont ergens in de buurt van Medan en heeft inmiddels al een keer of 4 een sms gestuurd.

Gisteren hebben we een brommertje gehuurd met het plan om een rondje Samosir te doen. Goeie asfaltwegen boden daar een uitgelezen mogelijkheid voor en de omgeving is erg mooi. Authentieke Batakhuizen van de lokale bevolking zijn rijkelijk versierd en in de rijstvelden staan mini-versies van deze huisjes waarin voorouders begraven liggen. We zien mensen graan oogsten, karbouwen (groot soort koe) langs de kant van de weg en zwemmende kindjes in een rivier. Na anderhalf uur tuffen hebben we een glaassie mangosap gedronken bij een Hotspring. De mensen schijnen nogal trots te zijn op de hotsprings hier maar wij begrijpen volstrekt niet waarom. Overal ligt rommel en de restaurantjes zijn behoorlijk smoezelig.

Op de terugweg kwamen we op het lumineuze idee om het rondje om het eiland af te maken, aangezien we volgens de kaart bijna op de helft waren en we hadden toch nog de hele middag voor ons. Dat hebben we geweten.
Na ruim 3 uur rijden hadden we het idee dat we nu toch wel bijna weer in de buurt van Tuk Tuk moesten zijn. Bij navraag werd ons verteld dat we daarvoor nog zeker 3 uur moesten rijden. Nu leek ons dat heel erg sterk omdat de eerste helft toch wel erg soepel was verlopen. Maar in de tussentijd is het landschap veranderd van een strakke asfalt weg met hier en daar een gat, naar alleen maar gaten met zo nu en dan een stukje asfalt. De omgeving wordt echter wel steeds indrukwekkender met groene rijstplateaus op flinke heuvels.

Overal waar we rijden worden we bijzonder vrolijk verwelkomt door kindjes ('hello mister, how are you?') die het maar speciaal vinden dat twee van die Blanda's door het dorp rijden. Misschien had ons dat al aan het denken moeten zetten.

Gelukkig begint het ook te regenen en hoef ik in elk geval niet meer bang te zijn dat mijn benen nog meer verbranden dan ze nu al zijn. Wat volgde was een twee uur durende tocht van 40 km over diverse bergen van ruim 700 meter hoog op onverharde weggetjes, voornamelijk bestaande uit rotsen en gravel. Het uitzicht op de rijstvelden worden wel telkens mooier, heuvelachtiger en gekleurder. De laatste anderhalf uur rijden we in het donker naar beneden. En donker betekent in Indonesië dan ook echt donker, en niet zoals in Nederland hooguit dat het licht niet aan is. Pikdonker dus...

Uiteindelijk komen we om 8 uur in het hotel aan terwijl we eigenlijk van plan waren een paar uurtjes over het eiland te brommeren. Onze winst was wel dat we verschrikkelijk genoten hebben van de omgeving en dat de mensen die we overal zijn tegengekomen bijzonder vriendelijk waren waardoor we ons geen twee tellen ongemakkelijk hebben gevoeld. We hebben een stuk van het binnenland gezien waar je eigenlijk nooit komt. Wat dus te merken was aan de reacties van de mensen. Heel bijzonder...

Na 3 dagen op Lake Toba te hebben doorgebracht gaan we morgen weer terug naar Medan en eten en slapen we weer bij mevrouw Agnes. Woensdag stappen we dan op het vliegtuig richting Bali waar we Barb der neef Ray en zijn vriendinnetje May gaan lastigvallen.Want hetwordtna al deze enerverende avonturen weer even tijd om wat te relaxen op het strand