Zoo...inmiddels een paar dagen verder en zowaar al anderhalve week op pad. Op Pulau Weh hebben we echt heel weinig uitgevoerd. Laat uit bed en in mijn geval ook laat slapen want ik heb behoorlijk last gehad van het tijdsverschil...daarna een beetje snorkelen...bedenken wat je nu weer voor ontbijt zal gaan nemen (bananenpannenkoeken of french toast) en vervolgens is het al weer bijna avond en moet je gaan bedenken waar we zullen gaan eten. Wat eigenlijk niets uitmaakt want er zijn maar 3 restaurantjes aan het strand en die hebben letterlijk dezelfde menukaart.

Het snorkelen is hier wel erg briljant. Je loopt hier het water in...zet je snorkel op en neemt een duik... En dan lig je per direct tussen een koraalrif waar je al de meest gekleurde vissen tegenkomt. En daar dobber je dan een uurtje tussen. De schildpadden die in de baai moeten zitten hebben we helaas niet gezien. Maar in elk geval genoeg reden om de eerstvolgende week meteen de snorkels uit de tas te pakken.

Tussen de bedrijven (snorkelen en niets doen) door bietsen we bij een klein mevrouwtje 1 of twee van haar zelfgebakken donuts of andere Indische lekkernijen. Ze loopt de hele dag over het strand met haar Tupperware mand. Zal ze wel tijdens zo´n party hebben gekocht...

Ik heb zelfs nog 1000 Rupiahs gewonnen. Die zat verstopt in een doppinda (serejeus). Voor de mensen die willen kijken of ik voortaan alle Chouffe betaal in de kroeg...check op Google de wisselkoers maar even...

Na een paar dagen zo te hebben doorgebracht hebben we bedacht dat onze volgende bestemming Lake Toba gaat worden. Dan kunnen we daar verder gaan met een beetje uitrusten zodat we daarna echt kunnen gaan beginnen met het uitvoeren van activiteiten... :-)

De eigenaresse van LumbaLumba verklaarde ons voor gek dat we de bus van Banda Aceh naar Medan wilde pakken. Een ritje van 15 uur. Ze gaf aan dat vliegen ongeveer 50 minuutjes duurt en niet heel veel duurder is. Nu weten wij natuurlijk ook dat milieutechnisch, vliegen niet het meest verantwoord is. Maar 15 uur in een nachtbus is ook heel slecht voor de inwendige gemoedstoestand.

En dus hebben we ons om een uur of 7 laten oppikken door een taxi die ons naar de Ferry ging brengen.

Bij de ferry zijn we nog een raar mannetje tegengekomen die het Wilhelmus begin te zingen zodra hij erachter kwam dat we uit Nederland kwamen (ahhhh Blanda's dus). Nu wil overigens íedereen weten waar we vandaan komen dus dat zijn we inmiddels een beetje gewend. Daarna vroeg hij of we misschien een pen voor hem hadden. Gelukkig hebben we uit Nederland een heel etui met pennen meegenomen en hem daar een dikke oranje EK-pen uit gegeven. Het leek alsof hij nog nooit zo blij was geweest. Als dank kreeg ik van hem een opvouwbaar schaartje. Ook heel erg handig.

In Medan aangekomen begint eigenlijk voor het eerst het gelazer vlak buiten de luchthaven. Ons Guesthouse is ongeveer 1 kilometer lopen wat dus best te doen is, ook bij 30 graden. Echter want maar dus willen de Becakdrivers liever niet dat je gaat lopen. Een becak is een driewielbrommer met een overkapping waar je net met ze 2-en in zou kunnen zitten. Die gasten blijven je gewoon volgen tot ze je ergens heen kunnen brengen. Best handig. Maar niet als ze daar drie keer zoveel geld voor vragen dan jij wilt betalen. Dus dan begint het gepingel om enkele dubbeltjes. Uiteindelijk houden we dan ons poot stijf en gaan we toch lopend onderweg. Om vervolgens voor de derde keer te worden tegengehouden door iemand die ons wel voor 10.000 Rupiah (€0,70) wil brengen. We zijn er inmiddels achter dat we practisch over de weg moeten lopen om ergens aan te komen en gaan dan ook maar in op zijn voorstel. Daarvoor moet hij wel zijn halve becak uit elkaar schroeven omdat onze tassen ook mee moeten. 5 minuten later zijn we in Guesthouse JJ's.

En dat is leuk...!!! Guesthouse JJ's is namelijk van Mevrouw Agnes. En die lijkt een beetje op Barb haar omaatje. We worden dan ook meteen aan de thee gezet en er is geregeld dat we mee kunnen eten. Dat worden dus lekkere Indische hapjes!

In de hal zit al een ander Nederlands stel dat ook net is aangekomen en bij het eten schuiven nog een Duitser en een Slowaaks stel aan. Uiteindelijk wordt het een grote internationaal gezelschap en wisselen we tips & trics uit over alle locaties waar wij nog heen willen en zij al zijn geweest. De Slowaken blijken de volgende dag richting het Nationaal Park (NP) in Bukit Lawang te gaan om orang-oetangs te gaan kijken.

Omdat het ons feitelijk niets uitmaakt waar we eerst heengaan hebben we bedacht dat we onze volgorde even omgooien. Het Slowaakse stel is namelijk erg leuk en op die manier kunnen we een taxi delen en dat scheelt toch snel weer een paar tientjes...

We vertrekken de volgende ochtend om een uur of 11 richting Bukit Lawang. 3 uur hobbelen later komen we daar aan en zijn we precies op tijd voor de middagvoedering. Je kunt in dit NP verschillende dagtochten maken met een gids. Iedereen die je tegenkomt zal ook proberen je over te halen om langer te blijven en voor 2 of 3 dagen het regenwoud in te gaan. Zo kun je de orang-oetangs echt in het wild bekijken.

Wij zijn echter niet uitgerust met afdoende schoeisel en kleding om langer het park in te gaan. Bovendien klinkt 2 dagen van een uur of 6 lopen in de strengende hitte (en het is hier warm) en over blubber paadjes ons nog niet zo aantrekkelijk, dus besluiten we het vooralsnog even bij een middag te houden.

Om bij de voederplaats te komen lopen we eerst 20 minuten langs de rivier. Daar wachten de medewerkers van het park ons op met een kano die aan een kabel boven de rivier is vastgemaakt. Er staat behoorlijk wat stroming en zo kunnen we niet afdrijven. Aan de overkant is het ongeveer nog een kilometer het regenwoud in voordat we bij het voederplatform zijn. En daar zien we al snel een volwassen mannetje door de bomen aankomen. Het is echt onwerkelijk om van een paar meter afstand zo'n grote aap te zien.

De apen die naar de voederplek komen zijn voor het overgrote deel semi-wilde apen. Ze zijn door mensen als huisdier gehouden of in het regenwoud gevonden. Na een lange periode waarin ze wordt geleerd hoe ze moeten overleven in de jungle worden ze in Bukit Lawang uitgezet. De eerstkomende tijd daarna krijgen met name de vrouwtjes en de kleinere apen bijvoeding, bestaande uit bananen en melk.

Uiteindelijk zien we slechts 2 apen. Een mannetje en een vrouwtje maar feitelijk waren we al heel blij dat we maar met ons 4-en stonden te kijken en niet in een groep van 20 mensen.. Als we later terug zijn bij de rivier zien we in de bomen ook nog een moeder met een jong van anderhalf.

We beëindigen de dag met een paar flessies bier en wat hapjes en gaan daarna vroeg te bed..Tussendoor komen we erachter dat we inmiddels ongevraagd een gids hebben gescoord. Die loopt gewoon mee zodra je je hotel uitloopt en aan het einde van de dag komt ie doodleuk even om €10 vragen. Eigenlijk waren we achteraf best blij met zijn aanwezigheid omdat het op de terugweg behoorlijk donker was.

Morgen vertrekken we om kwart voor 6 (!) weer samen met de Slowaken (en de chauffeur die op ons heeft gewacht) terug naar Medan.